Jun 30 2003
ما زياران چشم ياري داشتيم
ما زياران چشم ياري داشتيم خود غلط بود آنچه ما پنداشتيم
عباس كيارستمي كارگردان سرشناس و موفق ايراني اقدام به برگزاري تئاتر تعزيه خواني در ايتاليا نموده است. اين موضوع مرا بياد گفته هاي مادر بزرگم انداخت كه ميگفت بعضي ها همانند خروس بي محل هستند و درك نميكنند كه كي شب و كي زمان خواندنشان است.
درست در بحبوحه درگيريهاي مردم و جوانان ايران و بهنگامي كه اينان ميروند تا از اين نوع مفكوره فاصله گيرند، آقاي كيارستمي به فكر مي افتد كه اين گوشه از فرهنگ غني ايراني را براي اروپائيان نيز بنمايش گذارد. امروز ملت ايران از مويه و زاري بري و گريزان شده است و راه حل مشكلات خود را در گريه و لابه نميبيند و اين امر چگونه بر كارگرداني چون كيارستمي روشن نگشته، محل شگفتي است. صرفنظر از اينكه اروپائي هيچگونه آشنائي با جريانات و تاريخچه عاشورا نداشته و به اين تئاتر با ديدي اگزوتيك (پديده اي نو كه جالب است حد اقل يكبار آنرا تجربه كرد) مينگرد، اين پرسش نيز مطرح است كه آيا اين گونه تئاتر در ايران با موفقيت ايدئولوژيكي همراه بوده كه در اروپا نيز بنمايش گذارده ميشود؟ اگر منظور از نمايش اين تئاتر بگونه اي نمايان كردن ظلمي است كه بر حال و افكار ايرانيان روا شده است كه خب اين مسئله ديگري است و تنها چيزي را كه ميتوانم به آن اضافه نمايم اينستكه برخلاف اطلاعاتي كه در اختيار رسانه هاي همگاني در اروپا قرار گرفته، نمايش تعزيه ريشه هزار ساله در ايران نداشته بلكه پس از سفر يكي از شاهان قاجار به اروپا و تماشاي تئاتر و بازگشت مشاراليه به ايران و خواست ايشان براي احداث تئاتر در ايران بوجود آمد و با توجه به مخالفت احتمالي روحانيون با اين پديده تئاتر و نمايش، جنبه مذهبي بدان داده و سابقه اي بيش از دويست سال ندارد. بصورتي ميتوان گفت كه تعزيه خواني يادگار شاهان در ايران است.
نوشته: خُسن آقا در ساعت: 10:27 pm در بخش: بدون دسته بندی
